Zgodnie z art.172 kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

A zatem istnieje możliwość nabycia nieruchomości przez osobę niebędącą jej właścicielem w inny sposób, niż tylko poprzez jej zakup czy darowiznę. Warunkami takiego nabycia nieruchomości jest jej posiadanie samoistne i upływ określonego czasu, zależnie od dobrej lub złej wiary.

Zgodnie z definicją zawartą w kodeksie cywilnym posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Zasiedzenia nieruchomości może dokonać tylko taki posiadacz samoistny, który nie jest jej właścicielem.

Zasiedzenie nieruchomości w dobrej wierze oznacza, że posiadacz pozostawał w mylnym ale uzasadnionym przekonaniu, że nieruchomość jest jego własnością.

Bardzo często spotykanym przypadkiem, w którym występuje dobra wiara pozwalająca uzyskać własność nieruchomości przez zasiedzenie jest wcześniejsze zawarcie umowy sprzedaży takiej nieruchomości, bez zachowania wymaganej prawem formy aktu notarialnego (umowa sprzedaży nieruchomości zawarta w inny sposób niż przed notariuszem jest nieważna).

Właściciel myśli że kupił nieruchomość, zajmuje ją i korzysta z niej sądząc że jest właścicielem ale zawarta umowa jest nieważna. Z kolei istnienie złej wiary, oznacza że posiadacz obejmował nieruchomość we władanie wiedząc że nie należy ona do niego.

Wydane przez właściwy miejscowo Sąd postanowienie stwierdzające nabycie nieruchomości w drodze zasiedzenia stanowi formalne potwierdzenie tego, że osoba stała się właścicielem danej nieruchomości.